Eenzaamste uitvaart

8 juni.

Zuinig zonnetje.  

Een strooiweide zonder mensen.

Een strakke noordenwind. Asse die afdrijft naar het zuiden.

Hoe maak je een gedicht met niets? 

Google streetview. De melancholie van grijze woonblokken, omringd door zwerfvuil. Overal schotelantennes. Een brandkraan in de struiken: eenzame bewaker van het menselijk tekort.

Een gedicht van niets, voor een man van niemand. Bonjour tristesse. En dan begint het hunkeren.

HUNKEREN

Achter een muur ligt een vergeetput van tien hoog, luisterend
in alle talen. Etages met tekorten volgestouwd verbleken
tegen een buikzieke hemel. Dit huis woonde je uit.

Tussen de struiken staat de brandaansluiting: een dik rood ventje
dat naar niemand zwaait. Vervlogen duiven maken nesten
van verlopen nieuws en jij, jij sneuvelt in een zetel.

Je brievenbus geeft over. Verteert geen rekeningen meer.
Geen boodschap vindt de weg naar jouw gestolde binnenland.
Niemand valt het op dat je TV al in geen dagen heeft geslapen.

Je laatste peertje springt. Je scheermachine ligt op apegapen.
Geen stoel verzet een poot, geen schoen meer die nog schuifelt.
Je brood wordt groener met de dag. Wachtend tot de dieren praten.