De poëtische kijk op de werkelijkheid van Peter Theunynck
De poëtische kijk op de werkelijkheid van Peter Theunynck
Selected Poems in English
Peter Theunynck
thanks to
Willem Groenewegen
Machteld Hardy
Raf Quagebeur
Annmarie Saur
ENGRAVING
The way people fly
in old engravings, so clear-cut
so credulous.
Between portraits of emperors
and soldiers, vertebrates and
whales, so irrefutable.
Did they lose the knack later on,
due to a loss of elasticity
in their fingers, too much lead
in their fathers?
© K. Ghyselinck
Nieuwjaarsgedichten… Goede tradities moet je koesteren. Al meer dan tien jaar lang schrijf ik een nieuwjaarsgedicht bij een foto van Kristof Ghyselinck. Dit jaar opnieuw dus. Jij, lezer, mag ervan meegenieten. En ik heb ook een goed voornemen voor 2014: ik neem dit jaar de tijd om al die nieuwjaarsfoto’s en gedichten op mijn blog te zetten, als cadeau voor poëzie- en fotografieliefhebbers. Ondertussen wens ik iedereen een zonnig en zorgeloos jaar toe. Goed slapen. Veel liefde. Oude bomen. Lekker Italiaans eten. Meeslepende fictie. Veel poëzie (Les Murray bijvoorbeeld). Minder diesels.
© foto Jörg Pyl
DE KRACHT VAN DE VERANDERING
Ik wil me niet verslikken
in de beat van koolstofdioxide,
de grafmuziek van de betonmixer.
Mijn longen zijn al zo grijsgedraaid.
Ik wil me niet versmachten
in de hitsige hits van de winnaar.
Mij is de schouder lief
waartegen de verliezer.
Ik wil me niet versmelten
met de klaagzang van de Calimero’s.
Ik moet het bloed
van snijden en afscheiden niet.
Ik wil me niet verschrompelen
tot olijke odes aan eenheidsworst.
Oprukkende zonnebloemlegioenen, pigeonniers, kerkjes en eenzame begraafplaatsen, verloren gelegd in de heuvels. Vakantie. Praten met levenden en doden. De tijd stilzetten en ademen.
© foto M. Hardy
REISGENOTEN
Noch de cipressen, die sapgroene
geurkaarsen, noch de duiventillen,
gefladder tussen hemel en aarde,
noch de uitgehouwen gebeden
murmelend langs veldwegen,
–
zoek me nu maar op het land
vloekt een verwaarloosde god –
noch de zonnebloemlegioenen
in hun harnas wapperend
over gewillige heuvels,
noch de velduil die de muis
in zo min mogelijk slagen
schaakmat zet,
Hoe een naam plots een tijdperk oproept…
ZORROPAK Het verlangen naar het Zorropak uit de Nopri
neemt proporties aan. Wat zou hij daarmee? vraagt de moeder.
We zijn toch tegen wapens, blaast de vader. Zo heeft het in een winkel nog niet vaak gemokt. Sandaaltjes worden in de tegelvloer geplant.
Ze weten van geen wijken. Zorro of totale oorlog. Een hand omklemt
het lemmer van de plasticsabel. Het besluit om nooit meer los te laten is genomen.
Een bonus
voor de verpleegster van Zonnestraal
die nooit bewolkt bij het verpamperen
voor de bankier die het spaartegoed
tegen de kwaakspraak der markten
in vastrentende waarden parkeerde
voor de pastoor op het puin
van zijn god op dagelijks ziekenbezoek
met de euvele moed van de wanhoop
voor het meisje zonder lichaam
de hele wereld woont in haar hoofd
voor de gedetineerde in het werkatelier
koppig schavend aan zijn geschonden gelaat
tot de spiegel de schrijnwerker ziet
voor de ex-reclamegoeroe per tram
scheurend door Deurne,
Natuurlijk mag een gedicht over iets gaan. Het kan uit woede, uit hartstocht, uit liefde, uit teleurstelling geschreven worden.
In “Naar een nieuw zeeland” publiceerde ik een aantal gedichten waarin een grote bezorgdheid over de toekomst van de aarde wordt uitgedrukt. Ik denk bv. aan ‘Vroeger was een bos’, ‘Niet zonder reden daalden bomen uit de hemel neer’, ‘Aarde’ of ‘Blauwe planeet’. Misschien zetten ze mensen aan het denken? Misschien kan ontroering een snaar raken, iets in beweging brengen?
Oordeelt u zelf maar. Dit is ‘Blauwe planeet’.
BLAUWE PLANEET
Dit is je huis.
Je moeder wordt 80. Daar moet een gedicht van komen. Voor op een kaartje. Het mes op de keel. Een writers’ block en dan ineens, een vonk inspiratie. Bakken als metafoor voor een leven
Ovenvers:
Millefeuilles voor moe
Elk begin bakt zich eenvoudig
Met boter, bloem en water.
Deeg verkruimelt tussen vingers.
Weten dat het goed komt.
Dan wil het rijzen. Dat is hardleers.
Jong leven dat er is en plots niet meer.
Opnieuw beginnen en opnieuw
Tot er iets overblijft. Ademt uit zichzelf.
Soezen wil je.
Pas een nieuw gedicht geschreven voor de Gazet van Zurenborg. Over ‘voetschrabbers’ dan nog wel. Die spullen zorgden er in het moddertijdperk voor dat je met propere voeten kon binnenkomen.
Hier komt het:
VOETKRABBERS
Gewaden ruisen. Hoge hoeden drijven voorbij.
Paarden slaan vlammen tot hoog in de lucht.
Architecten stelen constant met hun ogen. Plaatsen
hun gevels als waren het lopers of torens.
Beeldhouwers horen de honden al blaffen,
de uilen al roepen in het hart van hun stenen.
In tuinen en huizen schieten lelies en rozen alom.