De poëtische kijk op de werkelijkheid van Peter Theunynck
De poëtische kijk op de werkelijkheid van Peter Theunynck
“Dans les yeux de ma mère / Il y a toujours une lumière” (Arno)
Aan mijn moeder en alle (oudere) moeders thuis of in een rusthuis, die nu geen bezoek mogen ontvangen, omdat we hen dan ziek zouden kunnen maken: hou vol en blijf nog even, een dag nog minstens, een etmaal of een jaar of tien… Al ben je nu misschien alleen, je bent niet eenzaam, want wij zijn er nog en wij vergeten jullie niet.
GA NIET WEG
Blijf nog even, moeder, een dag nog minstens,
Karel en ik, memoires van Gustave van de Woestyne
Wat doet een mens in Coronatijden in zijn kot? Overleven. Maniakaal het nieuws volgen. Iets te veel snoepen. Koken. Schoonmaken (niet maniakaal). Wandelen, fietsen, lopen. Aan zijn geliefden denken en hopen dat ze niet ziek worden. Meelijden met de zieken, meetreuren met de treurenden. En lezen… Dat vooral.
Tijdperk van de Tovenaars
Op mijn nachtkastje ligt nog een stapel onaangeroerde boeken. Eindelijk heb ik nu tijd om daar mijn tanden in te zetten. Momenteel lees ik Het tijdperk van de tovenaars van Wolfram Eilenberger.
“’t Is in den grond dat men de diamanten vindt;
tant pis voor wie ons onder den grond niet volgen kan.”
Want niets dat dieper mij beroert dan rozen.
Een versregel van Karel van de Woestijne. Mooi, denk je, maar waar blijft de rest? Er is geen rest, er komt geen vervolg. Dit is het volledige gedicht. Hiermee moeten we het doen. Waarom dat zo is, probeer ik je kort uit te leggen.
Dit gedicht staat in Substrata,
Waar is de tijd dat we onze kinderen en kleinkinderen knuffelden en onze gedichten schreven in koffiebars? Waar is de tijd dat we met onze vrienden reisplannen maakten in bruine kroegen? Waar is de tijd dat ik de trein nam om mijn moeder te bezoeken en een reling of een stoel aanraakte zonder aan ontsmettende handgel te denken? Waar is de tijd dat iemand voor mij in de tram zat te hoesten en ik gewoon ‘gezondheid’ zei en lachte. Wat lijkt dat ineens lang geleden…
En toch is het vandaag lente en blijven we dromen van een wereld die mooier,
In moeilijke omstandigheden moet iedereen zijn rol spelen. Liefst een constructieve rol.
Laten we wijs en geduldig zijn en inzetten op burgerplicht en verbinding. Niet op manieren om er voor onszelf nog zo veel mogelijk uit te slepen. Zo werkt het niet.
WC-PAPIER
Het startsein is gegeven. De jacht is ingezet.
Iemand rijdt zichtbaar tevreden twee volle
karren naar buiten. Zou het eetbaar zijn?
Het is een race tegen de klok. Naar de kassa.
Uit alle gangen komen bergen wit op wielen
op ons af.
Brambo vroeg me of ik ‘Moving on’ van Cohen naar het Nederlands wou vertalen. Natuurlijk kan ik niet op elk verzoek ingaan. Maar hij vertelde me erbij dat zijn vrouw vorig jaar was overleden en dat het lied hem troost schonk. Een betere reden valt er niet te bedenken om het toch maar te proberen. Bedankt Brambo, dat je mij dit lied van Cohen leerde kennen. Het is heel aangrijpend. Ik hoop dat het je kracht geeft, wanneer je die nodig hebt.
Doorgaan
Gek van je ogen en je haar
Je T-shirts en je nachtpeignoir
Ik schoof mijn werk altijd opzij
Omdat ik meer bij jou wou zijn
Nu ben je weg,
Beste bezoeker/lezer
Bedankt dat je hier af en toe langskomt. Ik wil je graag een cadeautje geven.
Elk jaar maak ik met fotograaf Kristof Ghyselinck een nieuwjaarskaart. Deze is helemaal voor jou.
Wil je de kaart afdrukken of in pdf bekijken? Klik hier: nieuwjaarskaart_1920
Peter
© foto Kristof Ghyselinck
KLIMMEN
Altijd weer die blinde muur
en steeds opnieuw dat klimmen.
Het is zo vaak van korte duur,
zo vluchtig als beminnen.
Er is een onverteld verhaal,
Ik zal de wereld nooit meer zien van Ahmet Altan.
Het mooiste boek dat ik dit jaar las, was Ik zal de wereld nooit meer zien van Ahmet Altan. Een waardige opvolger van Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer, mijn nummer 1 van vorig jaar.
Ik heb het boek ondertussen drie keer gelezen (het telt maar een 200 pagina’s).
De derde keer las ik het, samen met 29 andere schrijvers, voor in boekhandel De Groene Waterman in Antwerpen. Dieter Dedecker maakte daarvan een knappe beeld- en klankmontage (met dank ook aan Stan Nieuwenhuis).
Lang zal hij zweven!
Je komt hier goed weg.
Nog net op tijd die vlucht geboekt
door een of andere nevel
richting grote beer of zoiets.
Het moet begin jaren negentig van de vorige eeuw geweest zijn. Ik was toen een jonge copywriter in een Antwerps reclamebureau. Voor een campagne voor een technologiebedrijf lieten we ons inspireren door het werk van Panamarenko. Ik schafte mij een catalogus aan en begon erin te lezen. Het werd laat die avond. Ik bekeek de werken en werd geprikkeld door de titels. Er ging een nieuwe wereld voor mij open.
Nooit las ik een sterker betoog over de kracht van de literaire verbeelding
Op 26 september 2016 klokslag om 05:42 wordt er bij Ahmet Altan aangebeld. Door het kijkgaatje van de voordeur ziet hij de vesten van de antiterreurbrigade. Hij schrikt niet. Hij weet dat ze komen. Hij biedt de mannen zelfs thee aan en zegt, zoals zijn vader 45 jaar eerder: ‘Het is geen omkoperij, jullie kunnen gerust drinken.’
Plastic tafeltje
Zo begint het boek met 19 kortere en langere essays die Ahmet Altan aan een plastic tafeltje schreef in een cel van 3 bij 3.