Nieuws

“’t Is in den grond dat men de diamanten vindt;
tant pis voor wie ons onder den grond niet volgen kan.”

Want niets dat dieper mij beroert dan rozen.

Een versregel van Karel van de Woestijne. Mooi, denk je, maar waar blijft de rest? Er is geen rest, er komt geen vervolg. Dit is het volledige gedicht. Hiermee moeten we het doen. Waarom dat zo is, probeer ik je kort uit te leggen.

Dit gedicht staat in Substrata,

Waar is de tijd dat we onze kinderen en kleinkinderen knuffelden en onze gedichten schreven in koffiebars? Waar is de tijd dat we met onze vrienden reisplannen maakten in bruine kroegen? Waar is de tijd dat ik de trein nam om mijn moeder te bezoeken en een reling of een stoel aanraakte zonder aan ontsmettende handgel te denken? Waar is de tijd dat iemand voor mij in de tram zat te hoesten en ik gewoon ‘gezondheid’ zei en lachte. Wat lijkt dat ineens  lang geleden…

En toch is het vandaag lente en blijven we dromen van een wereld die mooier,

Beste bezoeker/lezer

Bedankt dat je hier af en toe langskomt. Ik wil je graag een cadeautje geven.

Elk jaar maak ik met fotograaf Kristof Ghyselinck een nieuwjaarskaart. Deze is helemaal voor jou.

Wil je de kaart afdrukken of in pdf bekijken? Klik hier: nieuwjaarskaart_1920

Peter

© foto Kristof Ghyselinck

KLIMMEN

Altijd weer die blinde muur
en steeds opnieuw dat klimmen.
Het is zo vaak van korte duur,
zo vluchtig als beminnen.

Er is een onverteld verhaal,

Ik zal de wereld nooit meer zien van Ahmet Altan.

Het mooiste boek dat ik dit jaar las, was Ik zal de wereld nooit meer zien van Ahmet Altan. Een waardige opvolger van Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer,  mijn nummer 1 van vorig jaar.

Ik heb het boek ondertussen drie keer gelezen (het telt maar een 200 pagina’s).

De derde keer las ik het, samen met 29 andere schrijvers, voor in boekhandel De Groene Waterman in Antwerpen. Dieter Dedecker maakte daarvan een knappe beeld- en klankmontage (met dank ook aan Stan Nieuwenhuis).

Lang zal hij zweven!

Je komt hier goed weg.
Nog net op tijd die vlucht geboekt
door een of andere nevel
richting grote beer of zoiets.

Het moet begin jaren negentig van de vorige eeuw geweest zijn. Ik was toen een jonge copywriter in een Antwerps reclamebureau. Voor een campagne voor een technologiebedrijf lieten we ons inspireren door het werk van Panamarenko. Ik schafte mij een catalogus aan en begon erin te lezen. Het werd laat die avond. Ik bekeek de werken en werd geprikkeld door de titels. Er ging een nieuwe wereld voor mij open.

Nooit las ik een sterker betoog over de kracht van de literaire verbeelding

Op 26 september 2016 klokslag om 05:42 wordt er bij Ahmet Altan aangebeld. Door het kijkgaatje van de voordeur ziet hij de vesten van de antiterreurbrigade. Hij schrikt niet. Hij weet dat ze komen. Hij biedt de mannen zelfs thee aan en zegt, zoals zijn vader 45 jaar eerder: ‘Het is geen omkoperij, jullie kunnen gerust drinken.’

Plastic tafeltje

Zo begint het boek met 19 kortere en langere essays die Ahmet Altan aan een plastic tafeltje schreef in een cel van 3 bij 3.

De emotionele kracht
van een clublied:
5 woorden die Liverpool onoverwinnelijk maken

Ajax speelde gisteren een beresterke match. In de eerste helft raakten de spelers van Tottenham gewoon geen bal. Ajax was overal en almachtig. Het leek of naast Ajax alle andere grote Griekse helden van de Ilias het strijdperk betraden: De Ligt was Achilles, De Jong Patrocles, Blind Odysseus. Het Amsterdamse jonge geweld plakte Tottenham 45 minuten lang tegen zijn doel. De belegering van Troje was er niets tegen.

Na de rust sloop er vermoeidheid en nonchalance in de rangen.