Nieuws

foto: © Jörg Pyl                                                                                                                                                                                    We krijgen vaak de leiders die we verdienen. Daar zitten we dan. Met miljarden schulden, miljoenenbonussen, snelwegen die onze steden wurgen, de slechtste luchtkwaliteit van Europa, sociale afbraak,…  Vaak zijn we achteraf teleurgesteld. Misschien moeten we beter nadenken en meer moeite doen om de juiste mensen te kiezen. Of het nu gaat om de toekomst van onze stad, ons land, Europa of onze wereld. Of doen we zoals de Japanse kerselaars in het radioactieve Japan? Bloeien tot het bittere einde.              

 JAPANSE KERSELAAR

Mensen worden om een woord
bij donker of bij licht verhoord,

Dans mij tot ik zweef en bruis…

Al jarenlang ben ik een grote fan van Leonard Cohen. Geen wonder. Zijn teksten zijn pure

© J. Pyl

magie: ritmisch, welluidend, beeldrijk, verrassend, ontroerend zonder ooit sentimenteel te zijn… Denk maar aan ‘Dance me to the end of love’, ‘Hallelujah’, ‘Take this walz’, ‘Who by fire’, ‘A thousand kisses deep’. Cohen beheerst de knepen van het dichtersvak en weet de teksten bovendien op zijn eigen, onnavolgbare manier te brengen. Grote klasse.

Een song van Cohen in het Nederlands vertalen is aartsmoeilijk.

© Jörg Pyl

Al een paar jaar schrijf ik geregeld een gedicht over iets wat me opvalt in de wijk waar ik woon. Die gedichten verschijnen in de Gazet van Zurenborg. Je kunt ze bekijken via deze link:  www.gazetvanzurenborg.be/info/index.php?option=com_content&view=category&id=39&Itemid=62

De trein van stipt op tijd

Er is een trein die altijd wacht.
De trein van stipt op tijd.
Schemerochtend, sterrennacht,
hij kiest wanneer hij rijdt.

Geen trein van oeverloos
van hut naar her en tralala.
Van altijd spoor- en achteloos,

De wolken van Magritte bij Jennifer Egan

“At a lunch in MoMA’s sculpture garden, Jules was a man reborn: jazzed, juiced, riffing his thoughts on the newly renovated museum. He’d gone straight to the gift shop and bought a datebook and pen (both covered with Magritte clouds) to record his appointment with Bosco at ten the next morning.”

Jennifer Egan, A Visit from the Goon Squad, London 2011, p. 138

© Jörg Pyl

Een Valentijnsgedicht?

But, soft! what light through yonder window breaks?
It is the east, and Juliet is the sun.  

W. Shakespeare, Romeo & Juliet, Act 2, Scene 2

Onder een balkon? Waarom niet.
Hier in de buurt barst het van de balkons. Grote, kleine, ronde, spitse, vrolijke, trieste, romantische, prozaïsche… Stel dat in de nacht van 14 februari onder elk van die balkons een Romeo zijn liefdeslied  fluistert, prevelt, schreeuwt of zingt naar zijn Juliet. Dat zou pas een Valentijnsgeschenk zijn.

© Sara Theunynck

IT-GIRL

Sleep de it-girl voor de eilandraad.
Laat haar luisterrijk leven
verrimpelen van te veel

jacuzzi’s met minigolfslag. Ledig
haar opvullippen. Verlos
haar PIP-implantaten.

Gun haar een laatste doorn-
roosceremonie. Zeg dan
de boekskes op. Ontvriend

haar. Blokkeer haar blogs.
Deleten uit die digibox.
Vier de verrijzenis

van de Vleesenbloedvrouw.
Ze is hier en nu. Ze praat.
Ze is tastbaar, houdbaar

tot ver na vervaldatum.

foto Sara Theunynck

Ook een dichter moet al eens aan sociaal dienstbetoon doen.

Bent u nog op zoek naar passende nieuwjaarsverzen met een happy ending?
Dan kunt u dit gedicht misschien in overweging nemen?

MOOI ZO!

soms krijg je roomijs van de lucht
of chocoladesoezen van de zon
soms smaakt de schaduw beter
dan wat de koelemmer bevat

soms dans je onder de versiersels
van je eigen holala, helemaal van
elastiek, soms glijdt de eurostar
van je gedachten door je vingers

naar het blad,

Over de uitdaging die ‘beeldgedicht’ heet…

Al meer dan 10 jaar maak ik een gedicht bij een foto van Kristof Ghyselinck. Dat geheel wordt dan onze gezamenlijke nieuwjaarskaart.

Ik wil dat er een band is tussen woord en beeld, zodat ze elkaar versterken. Het beeld geeft extra betekenis aan het gedicht en omgekeerd. Het grote gevaar van zo’n opdracht is dat je als dichter gaat vertellen wat de lezer/kijker zelf kan zien. Dat is een val waarin je niet mag trappen.

Hoe tracht ik dat te vermijden? Ik laat zo’n foto altijd een nachtje bezinken.