Nieuws

Met de voorstelling Als alles kan, kan niets kapot hebben we getracht om dementie uit te leggen aan kinderen. Ik heb gemerkt dat het gedicht over de kabouters met de kruiwagens bij veel mensen tot de verbeelding sprak. Ook de kinderen konden zich hier iets concreets bij voorstellen. De tekst werkte. Wil je hem lezen? Je vindt hem hieronder. Als je hem wilt afdrukken, kun je beter de pdf kabouters openen.

De dokter zegt dat het wemelt van de kabouters in ons hoofd.
Elk van die kabouters staat bij een kruiwagen.

Twee gratis try-outs

Van 24 tot en met 27 september loopt het Feniks Festival in deFeniks, Mortsel.

Een van de producties die je er kunt bekijken op zaterdag 26/09 (15u) en zondag 27/09 (11u) is Als alles kan kan niets kapot van Kopseer (Stan Nieuwenhuis, Aline Goffin en Olympie Tits).

Stan, Aline en Olympe gaan aan de slag met een poëtische theatertekst van mij. Ze werkten een voorstelling (zang, dans, muziek en theater) uit voor mensen van 8 tot 88 jaar, waarin de interactie tussen een demente vrouw en een jong meisje centraal staat.

11/09 is een ‘beladen’ datum. Maar op die dag gebeurt er ook al eens wat moois.

Op vrijdag 11 september 2015 wordt Arvo Pärt 80 jaar.

Klara besteedt de hele dag aandacht aan de Estse componist. Hopelijk krijgen we het onwezenlijk mooie Vater Unser en My heart’s in the highlands te horen. Ik ben dol op beide.

Pärt componeerde nog veel intense muziek. De Klara-luisteraar zal dus verwend worden. Hopelijk komt er ook een fragment uit Magnificent Magnificat,

©Max de Zarobe

“[…] als ik me in Antwerpen ontschmink, dan zijn de watten zwart. Als ik dat hier doe, blijven ze proper.”

Heerlijke vakantielectuur. Vlamingen die een huis en/of een leven hebben opgebouwd in Italië.

Ik lees in De Morgen gefascineerd het verhaal van Philippe Herreweghe en zijn passie voor Philip Roth en Sienna. Daarna word ik meegesleept door de avonturen van Virginie Saverys, dochter uit een Antwerpse redersfamilie, die haar goedbetaalde baan opzegde om wijn te gaan maken in Toscane.

Het literaire tijdschrift Gierik presenteert zijn heerlijke zomernummer. Daarin staan twintig knappe foto’s van Jan Landau. Ze dienden als inspiratie voor twintig auteurs, onder wie Mieke de Loof, Diane Broeckhoven, Christophe Vekeman, René Hooyberghs, Peter Ghyssaert, Jan Geerts, Johan de Boose, Andy Fierens, Astrid Lampe, Astrid Haerens, Annemarie Estor en ikzelf.

Mijn gedicht ‘Reuzenrad’ lees ik voor op de presentatie zaterdag 20 juni om 15u bij Tutti Fratelli, net op het moment dat  de reuzen van Royal de Luxe door Antwerpen schrijden.

De zetduivel,

8 juni.

Zuinig zonnetje.  

Een strooiweide zonder mensen.

Een strakke noordenwind. Asse die afdrijft naar het zuiden.

Hoe maak je een gedicht met niets? 

Google streetview. De melancholie van grijze woonblokken, omringd door zwerfvuil. Overal schotelantennes. Een brandkraan in de struiken: eenzame bewaker van het menselijk tekort.

Een gedicht van niets, voor een man van niemand. Bonjour tristesse. En dan begint het hunkeren.

HUNKEREN

Achter een muur ligt een vergeetput van tien hoog,

De meeste mensen lopen ongesluierd rond in Antwerpen.
Is dat nog wel verantwoord?

Ik wandelde gisteren met mijn Oostendse tante naar het Eilandje en daarna naar Park Spoor Noord. Het was idyllisch. Veel mensen genoten van een rustige, zonnige dag in de stad. Gewemel van fietsers en wandelaars. Niet te veel automobilisten; de winkels waren dicht. 😉 In Park Spoor Noord picknickten gezinnen met kinderen. Ze genoten van de buitenlucht. Iedereen blij. Het maakte me gelukkig.

Vanochtend vertelde mijn tante dat ze gisteravond, toen ze haar huid reinigde, merkte dat haar schijfjes watte ‘zwart’

Recensies zijn wat ze zijn: de opinie van één lezer. Soms een begenadigde, soms een wat minder begenadigde. Soms een lezer die affiniteit heeft met je werk en ook wel eens iemand die echt niet begrijpt waar het jou om te doen is. Soms een aandachtige en soms een oppervlakkige lezer. Soms een welwillende, soms een vileine. Soms is een recensie lovend, dan weer snoeihard. Als die recensie eerlijk is, moet je ze als schrijver aangrijpen als een kans om nog beter te worden.

Onlangs verscheen in het Kunsttijdschrift Vlaanderen een nieuwe recensie (Vlaanderen_1 Vlaanderen_2 ) van ‘De benen van de hemel’.

Een sms’je van Maarten Inghels: kun jij op 11 maart een eenzame uitvaart doen? Op woensdag heb ik een vrije dag, dus ja, ik kan. Hij stuurt mij wat er over de overledene bekend is. Bijzonder weinig, zo blijkt. Eenzame man, geen contact met de buurt, al 25 jaar niet meer on speaking terms met de kinderen. Niemand wil de begrafenis bijwonen. Echt niemand. Een eenzamere uitvaart bestaat niet.

Naam, ades, geboorteplaats en datum, plaats en datum van overlijden: daarmee moet ik het doen. Altijd heb ik de reflex om toch nog even het internet op te gaan.

Tot Gedichtendag 2015 was Lies Van Gasse de 3de vrije stadsdichter van Brugge. Haar gedichten zijn intussen in het Engels vertaald (met dank aan Annmarie Sauer). Je kunt ze hier lezen.

Ondertussen gaf Lies de fakkel door aan Marcus Cumberlege. Wil je zijn werkzaamheden op de voet volgen? klik hier. Marcus is een Engelsman die al jaren in Brugge woont. Hij bekijkt zijn stad met de ogen van een binnenstebuitenstaander. Dat merk je aan zijn gedichten.

Op Gedichtendag hield ik een pleidooi voor een officiële Brugse stadsdichter of (voorlopig) een poet in residence.