De poëtische kijk op de werkelijkheid van Peter Theunynck
De poëtische kijk op de werkelijkheid van Peter Theunynck
6 tot 26 november 2017 : een beetje Prince of Wales zijn…
De draak, het symbool van Wales
Kloostercel of koffiebar?
Een writers’ residence: hoe begint zoiets? Vrijdag 28 april 2017: ik vind een bericht van Passa Porta in mijn mailbox met het overzicht van de plekken waar Vlaamse schrijvers in 2017-2018 heen kunnen om in alle rust aan hun nieuwe projecten te werken. Mijn oog valt meteen op Tŷ Newydd, Wales.
Nog nooit in mijn leven trok ik mij terug op een afgelegen schrijfplek.
Als de bossen praten…
Herinner jij je nog je leukste boswandeling ever? Bij mij was die in het vijfde jaar van de middelbare school. Plots moesten we allemaal in een eenparig versnelde beweging de klas uit en het bos in, vanwege een bomalarm. Geen tabel van Mendelejev meer, geen limieten en afgeleiden, geen vreemde godsdiensten maar boslucht opsnuiven. Voor mij mocht dat blijven duren.
Als kind al was ik er al gek op. Op herfstdagen wandelen langs de vaart, door Het Leen of de Ardeense wouden. De feestkleren van bomen die de zon voor een korte tijd in hun zakken steken.
Een gouden echtpaar? Hij 84, zij 93. Samen dood aangetroffen op hun appartement. Zijn ze gelijktijdig uit het leven gestapt? Samen thuis, samen uit? Uit de lijkschouwing blijkt dat hij acht dagen eerder is gegaan dan zij. De jongste eerst. Ja, in haar ogen moet hij nog een jonkie zijn geweest. Toen hij naar de kleuterklas mocht, ging zij naar het middelbaar. Hoe leerden ze elkaar kennen? Op de rups, het reuzenrad, de wereldtentoonstelling? Wat had zij dat ze het hart van een negen jaar jongere man kon veroveren?
1 juli. Solden.
Is het jou ook al overkomen? Eindelijk een dag vrij. Je hebt er lang naar uitgekeken. Je hebt het zo hard verdiend. Maar het voelt ook een beetje onwennig aan. Ineens gapende leegte. 24 uur niets. Dat gat schreeuwt om opgevuld te worden. Je wil niet de hele dag rondhangen, je wil iets doen. Iets leuks. Iets nuttigs. Iets relevants. Fietsen? Nee, de buienradar staat op regen. Zwemmen met de kinderen? Geen zin in chloorwater. Naar het bos? dat is wel heel rustig. Naar de stad dan. Nee, het is soldentijd,
Op woensdag 21/06/2017 werden de linguïste Reinild Vandekerckhove en ikzelf geïnstalleerd als nieuwe leden van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal en Letteren (KANTL).
Reinild werd begroet door Ann Marynissen en bracht op een ontroerende wijze hulde aan haar eminente voorganger Johan Taeldeman.
Erik Vlaminck verwelkomde mij met een pittige en humoristische rede. Zelf deed ik dichter en vertaler Stefaan Van den Bremt uitgeleide. Mijn toespraak vind je hier. De jongste toehoorder was mijn 10 maanden oude kleindochter Mona. Bedankt, Mona, dat je erbij was en je stem liet horen;-)
Op zaterdag 13 mei zijn Lies Van Gasse, Hilde Keteleer en ikzelf te gast op het literatuurfestival Brutaal te Brugge. Je hoort ons op de Torenbrug van 19u tot 19u30. Onder het motto ‘Mensen hebben bossen nodig en nog zo veel meer’ komen wij warme zinnen over het water uitstrooien.
Ook niet te missen!
“Je basis en je hoogte
Delen met zijn twee
O deining van jewelste
O wildste wilde zee”
Op zaterdag 11 februari, de zaterdag voor Valentijn, trekken Lies van Gasse en ikzelf naar de literaire boekhandel om er prachtige liefdesgedichten voor jou te schrijven.
Voordat er een blos op je wangen verschijnt, vertellen we je erbij dat we dat op eenvoudig verzoek doen en dat je nadien het gedicht mee naar huis krijgt.
De Palestijns-Saoedische dichter Ashraf Fayadh werd in 2015 ter dood veroordeeld voor het schrijven van ‘blasfemische poëzie’. Na internationaal protest werd zijn doodstraf omgezet tot 8 jaar cel en 16 maal 50 zweepslagen.
Ter gelegenheid van de ‘Dag van de gevangen schrijver’ brachten Belgische en buitenlandse schrijvers in Bozar een hommage aan Ashraf. Ze lazen elk een tekst van 50 woorden voor. Woorden als zweepslagen. Dit waren mijn 50 woorden.
Een vink blijft zingen
achter tralies.
Een vink blijft zingen
met een kap op de kooi.
Elke zaterdag voor het nieuws van acht uur wordt in het programma Bonus op radio 1 een actualiteitsgedicht uitgezonden. Op 15 oktober 2016 was het mijn beurt om mijn poëtische licht over de gebeurtenissen van de voorbije week te laten schijnen. Ik liet mij o.a. inspireren door de hakbijl van ING en de capriolen van Donald Trump. Het gedicht reflecteert op de verruwing, versnelling, verdonalding en vermarkting van het leven. Het sluit ook perfect aan bij de CETA discussie die momenteel woedt.
Hieronder kun je het lezen. Wil je het beluisteren? Klik dan hier.
