De poëtische kijk op de werkelijkheid van Peter Theunynck
De poëtische kijk op de werkelijkheid van Peter Theunynck
De wolken van Magritte bij Jennifer Egan
“At a lunch in MoMA’s sculpture garden, Jules was a man reborn: jazzed, juiced, riffing his thoughts on the newly renovated museum. He’d gone straight to the gift shop and bought a datebook and pen (both covered with Magritte clouds) to record his appointment with Bosco at ten the next morning.”
Jennifer Egan, A Visit from the Goon Squad, London 2011, p. 138
© Jörg Pyl
Een Valentijnsgedicht?
But, soft! what light through yonder window breaks?
It is the east, and Juliet is the sun.
W. Shakespeare, Romeo & Juliet, Act 2, Scene 2
Onder een balkon? Waarom niet.
Hier in de buurt barst het van de balkons. Grote, kleine, ronde, spitse, vrolijke, trieste, romantische, prozaïsche… Stel dat in de nacht van 14 februari onder elk van die balkons een Romeo zijn liefdeslied fluistert, prevelt, schreeuwt of zingt naar zijn Juliet. Dat zou pas een Valentijnsgeschenk zijn.
© Sara Theunynck
IT-GIRL
Sleep de it-girl voor de eilandraad.
Laat haar luisterrijk leven
verrimpelen van te veel
jacuzzi’s met minigolfslag. Ledig
haar opvullippen. Verlos
haar PIP-implantaten.
Gun haar een laatste doorn-
roosceremonie. Zeg dan
de boekskes op. Ontvriend
haar. Blokkeer haar blogs.
Deleten uit die digibox.
Vier de verrijzenis
van de Vleesenbloedvrouw.
Ze is hier en nu. Ze praat.
Ze is tastbaar, houdbaar
tot ver na vervaldatum.
Een bonus
voor de verpleegster van Zonnestraal
die nooit bewolkt bij het verpamperen
voor de bankier die het spaartegoed
tegen de kwaakspraak der markten
in vastrentende waarden parkeerde
voor de pastoor op het puin
van zijn god op dagelijks ziekenbezoek
met de euvele moed van de wanhoop
voor het meisje zonder lichaam
de hele wereld woont in haar hoofd
voor de gedetineerde in het werkatelier
koppig schavend aan zijn geschonden gelaat
tot de spiegel de schrijnwerker ziet
voor de ex-reclamegoeroe per tram
scheurend door Deurne,
foto Sara Theunynck
Ook een dichter moet al eens aan sociaal dienstbetoon doen.
Bent u nog op zoek naar passende nieuwjaarsverzen met een happy ending?
Dan kunt u dit gedicht misschien in overweging nemen?
MOOI ZO!
soms krijg je roomijs van de lucht
of chocoladesoezen van de zon
soms smaakt de schaduw beter
dan wat de koelemmer bevat
soms dans je onder de versiersels
van je eigen holala, helemaal van
elastiek, soms glijdt de eurostar
van je gedachten door je vingers
naar het blad,
Over de uitdaging die ‘beeldgedicht’ heet…
Al meer dan 10 jaar maak ik een gedicht bij een foto van Kristof Ghyselinck. Dat geheel wordt dan onze gezamenlijke nieuwjaarskaart.
Ik wil dat er een band is tussen woord en beeld, zodat ze elkaar versterken. Het beeld geeft extra betekenis aan het gedicht en omgekeerd. Het grote gevaar van zo’n opdracht is dat je als dichter gaat vertellen wat de lezer/kijker zelf kan zien. Dat is een val waarin je niet mag trappen.
Hoe tracht ik dat te vermijden? Ik laat zo’n foto altijd een nachtje bezinken.
Een dag, een maand, een jaar misschien, of een leven?
Er zijn dichters die met Moleskines vol gedichten van hun reizen thuiskomen.
Mijn oogst is meestal karig. Ik noteer hooguit een paar woorden, hier en daar een vluchtige krabbel. Toch worden er veel indrukken op mijn harde schijf opgeslagen.
Na maanden borrelt dat materiaal plots met een enorme intensiteit naar de oppervlakte. Misschien heeft het iets met heimwee te maken dat te groot wordt, met verlangen naar momenten die helaas voorbij zijn. A la recherhe du temps perdu.
In april verbleef ik een paar dagen in Istanboel.
Natuurlijk mag een gedicht over iets gaan. Het kan uit woede, uit hartstocht, uit liefde, uit teleurstelling geschreven worden.
In “Naar een nieuw zeeland” publiceerde ik een aantal gedichten waarin een grote bezorgdheid over de toekomst van de aarde wordt uitgedrukt. Ik denk bv. aan ‘Vroeger was een bos’, ‘Niet zonder reden daalden bomen uit de hemel neer’, ‘Aarde’ of ‘Blauwe planeet’. Misschien zetten ze mensen aan het denken? Misschien kan ontroering een snaar raken, iets in beweging brengen?
Oordeelt u zelf maar. Dit is ‘Blauwe planeet’.
BLAUWE PLANEET
Dit is je huis.
De linden aan de De Keyserlei zijn maar een druppel.
Maar hij doet de emmer wel overlopen…
Beste Karel Verhoeven,
In uw stuk “Het is maar kaphout” in De Standaard van vrijdag 18 november haalt u stevig uit naar de “boombeschermers”. U verwijt hen dat ze een “veilig protest” voeren, want niemand kan toch tegen boombescherming zijn. U maakt zich vrolijk om hun protest dat u “zo gezellig” noemt. Bovendien vindt u hun actie voor de bomen aan de De Keyserlei sentimenteel. U pleit voor meer nuchterheid en meer dosering.
Op donderdag 17 november 2011 stel ik u graag voor aan Karel van de Woestijne
Een van de boeiendste Vlaamse dichters ooit. Een gekweld mens met veel gevoel voor humor. Een bedrogen echtgenoot in een stabiel huwelijk. Een wereldvreemde dichter
met gevoel voor carrièreplanning. Een getalenteerd journalist en een lui ambtenaar.
Een professor zonder diploma’s. Een flamingant die thuis Frans sprak…
Waar? De Ruiterhal, Gemeentepark 10 Brasschaat
Wanneer? Donderdag 17 november, om 20u30 (deuren 20u)
zie ook: http://www.brasschaat.be/vrijetijd.aspx?SGREF=36207&CREF=51672