De poëtische kijk op de werkelijkheid van Peter Theunynck
De poëtische kijk op de werkelijkheid van Peter Theunynck
Mijn oma is kwijt… is het ontroerende verhaal van een oma die plots heel vreemd begint te doen. Haar kleindochter probeert haar te begrijpen en hoopt haar te kunnen helpen. Ze vraagt zich af wat er aan de hand is met oma. En hoe dat komt. Wie was ze vroeger, en wie is ze nu.? Is ze kapot? En kan ze nog gemaakt worden
Een (voor)leesboek over dementie voor jong en oud, prachtig geïllustreerd door Lies Van Gasse
Recensies
Leidsch Dagblad, 22 sep 2018
Dagblad van het Noorden,
Het leven mag dan al een race tegen de klok zijn die niet te winnen valt, in Tijdrijder doet Peter Theunynck er alles aan om het verstrijken van de tijd tot staan te brengen. Op zoek naar vertragingsmechanismen vindt hij de liefde, de muziek en stokoude artefacten die zich koppig verzetten tegen het verglijden van de eeuwen. En als zelfs dat niet helpt, is er nog altijd de dans.
De laatste dans is een tango.
De laatst dans is een blik.
De laatste dans is een duo.
Lies Van Gasse en Peter Theunynck werden gegrepen door het levensverhaal van Nel, de vrouw van de bekende Vlaamse schilder Rik Wouters (1882-1916), en maakten er een graphic novel over.
Nel centraal
Nel, de dochter van een postbode uit Koekelberg bij Brussel, wil iets maken van haar leven. Ze is gebiologeerd door de wereld van schilders en beeldhouwers. Daar loopt ze Rik Wouters tegen het lijf. Rik is een jonge, talentvolle kunstenaar en Nel wordt zijn model, zijn muze en zijn vrouw. Via hemwil ze onsterfelijk worden en daar heeft ze alles voor over.
Recensie: “Taalmuziek in zeven bewegingen”
Zeggen
Niets zeggen.
Niets zinnigs zeggen.
Niets zinnigs zeggen te weten.
Niets zinnigs weten te zeggen.
Niets weten te zeggen.
Niets zinnigs.
Niets.
Niet dat het je spijt.
Niet dat je geen tijd.
Niet dat het niet in je macht.
Niet dat het niet aan jezelf.
Niets zinnigs.
Niets zeggen.
Niets.
Fotograaf Norbert Maes fotografeerde een jaar lang het leven in een instelling voor mensen met een handicap.
Peter Theunynck maakte gedichten, prozagedichten en cursiefjes bij de foto’s. Hij schreef niet over, maar vanuit mensen met een handicap.
Groen schopje
Een groen schopje is mijn hond.
Ik houd het stevig in de hand.
Ik stop het zelden in mijn mond.
Een groen schopje is mijn hond.
Als ik slaap, slaapt het naast me.
Het geeft geen kik. Het graaft,
Nijlpaarden
Ze verblijven in paleizen langs de Seine.
Men verduistert voor ze vertrekken.
Men durft haast niet te kuchen, men
legt bergen statistieken van ze aan.
Ze zijn pijlen op verwijsbladen,
lemma’s in vierkleurengidsen, keien
in klaterende woordenstromen,
een strikvraag op het tentamen.
Het is verboden om ze aan te raken.
Vooral niet wakker maken. Niet tegen
praten, ze spreken uitgestorven talen.
Dat ze door handen zijn gegaan,
woestijnstormen, graven, oorlog
verdragen, doet hier niet ter zake.
Eenden
De wilde eenden onder de brug
van Mouzaive: ze drijven af
en zwemmen telkens weer terug
om onder de brug te blijven,
want hier dwarrelt het elke dag
van de vlokken voedersneeuw.
Over de reling hangt een meisje.
Zo eindeloos als zij haar wittebrood
verkruimelt dat ze op een wolk lijkt.
De val van de mens ontdaan
Stel : de appelboom bloeit en de wind
verstrooit duizend witte blaadjes
in de omliggende tuinen en overal
waar ze de grond raken beginnen
appelbomen te bloeien en de wind
waait en verstrooit de witte blaadjes
onophoudend tot – een Hongaarse
rapsodie gelijk – de wereld althans
vanuit een baan om de aarde gezien
een witte, bloeiende appelboom gelijkt
Stel : de appelboom bloeit en de wind
recensie: 